Hoe wonen anderen?
Ik zal het maar gelijk bekennen. Ik vind het heel leuk om bij anderen binnen te kijken. In tijdschriften vind ik reportages over andermans huizen het leukste item in een blad. De binnenkant van het huis waarin je leeft zegt zoveel over wie je bent. Welke kleuren zijn er gebruikt? Welke stijl is er gekozen? Rommelig, opgeruimd. Zijn er leuke ideeën die ik kan toepassen in ons huis? Ik kan het altijd erg waarderen als mensen anderen de mogelijkheid bieden om bij hen in huis te mogen kijken. Je geeft toch best veel prijs. Er zijn heel veel leuke sites en blogs. Als je googled op, binnenkijken, kom je er heel veel tegen.
Bij het binnenkijken vraag ik mij ook vaak af. Wie zou hier wonen? Des te leuker is het, als er in zo'n reportage ook foto's van de bewoners staan. Meestal passen de personen bij het interieur. Soms ook niet. Naar mijn idee passen beide plaatjes dan helemaal niet bij elkaar. Maar het verhaal erbij verteld dan soms de puzzelstukjes naar het geheel.
Als ik ergens een woonwijk inrijd, mag ik graag kijken naar de voorkant van een woning. Op de bijrijdersstoel heb je daar alle tijd voor. m'n man rijd meestal als we met het gezin op pad gaan. Dan heb ik alle tijd voor sightseeing. Wat hangt en staat er voor de ramen? Wat is de eerste indruk? Wat is de leukste binnenkijker van het dorp? Wie zou er wonen?
Hier in Genemuiden weet je vaak wie er achter de voorgevels wonen. Elders moet je ernaar gissen. Zegt de voorkant iets over de binnenkant? Als de voorkant rommelig is, is het binnenin dan ook zo? Achter elk raam bevindt zich 'het thuis' van de bewoner. De één hecht meer belang aan zijn woonomgeving dan de ander. De één hecht ook meer belang aan hoe dat er uit ziet dan de ander. De één heeft meer te besteden om het aan te kleden dan de ander. Maar veel mensen vinden het denk ik wel belangrijk om bij binnenkomst te kunnen zeggen: "Hè hè thuis". Voor iedereen heeft dat een andere invulling. Gelukkig is er verschil in smaak. Anders werd het een eenheidsworst. Niets is zo mooi als een persoonlijke inrichting. Zo één waar je de persoonlijkheid van de bewoners van af kunt lezen. Dat hoeft helemaal niet duur of modisch te zijn.
Juist niet !
Zo wie zo vind ik het bijzonder dat, in alle 'huisjes' die er op de wereld staan, ieder zijn eigen thuis heeft. Vanuit een vliegtuig kijk je neer op zoveel 'daken'. En onder elk dak schuilt een verhaal. Elk mens heeft graag muren met een dak om zich heen. Voor beschutting tegen de elementen van de natuur en geborgenheid. Een huis, een thuis. Sommige mensen dromen ervan. Die zouden heel graag vier muren en een dak willen hebben. Geborgenheid is een groot goed. Voor ons hier in Europa is dit voor het overgrote deel een vanzelfsprekendheid. Voor heel veel mensen elders soms ook niet. Maar binnen die muren die men heeft, maakt een ieder het zich wel zoveel mogelijk naar het zin. De één met weinig middelen de ander met meer. Hoe meer welvaart hoe uitgesprokener het soms wordt.
"Oh, ga je in Genemuiden wonen? Daar hebben ze maar twee grote bloempotten voor het raam !". Geweldig en nog waar ook. Elke woonplaats die niet al te groot is en waar men elkaar kent, heeft denk ik zijn eigen 'mode' voor de ramen. Heb je zelf niet zo'n goed 'mode-gevoel' dan doe je hetzelfde als je buurvrouw want je wilt er graag bij horen.
Waar ik vandaan kwam was het belang van de voorkant van je woning niet zo'n issue. De ramen stonden en hingen er vol met bloempotjes. Ze waren trouwens vaak wel in één kleur. Maar hoe meer en gevarieerder de plantjes, des te groenere vingers had de bewoner. Hier in Genemuiden was het twintig jaar gelden mode om twee dezelfde en het liefst grote bloempotten, voor je raam te zetten. Verder niets. Dat was hier dé Binnenkijker.
 |
| Onze eerste woning |
Ook ik ging met die mode mee want ik had geen idee. Twee potten was eigenlijk ook veel handiger als je de vensterbank moest stoffen. Hoefde je niet 10 potjes op te tillen. Zelfs toen we verhuisden naar een ander huis (ook in Genemuiden) stonden hier jaren lang twee potten voor de ramen. In elk raam één, met dezelfde plant. Die potten hebben hier maar liefst 8 jaar gestaan. Wat voor Genemuider begrippen erg lang was maar het stond leuk en het was mij goed.
Tegenwoordig is het hier nog steeds de gewoonte om niet te veel voor je ramen te zetten. Maar sinds onze woonkamer helemaal anders is, leef ik me uit. Geen twee dezelfde potten meer en zeker niet jarenlang dezelfde. Hier verandert het nu regelmatig, want ik heb een nieuwe hobby. Raamdecoratie. Omdat wij vierkante raampjes hebben noem ik het gekscherend ook wel eens: Windows-styling.
Sinds vorige week zijn onze ramen aan de straatkant alvast in feeststemming ! Koningsdag komt er weer aan. Trouwe lezers weten dat ik het koningshuis een warm hart toedraag. En dit jaar komen 'ze' heel dichtbij. Zwolle valt de eer te beurt. Maar ik ga 'ze' niet van dichtbij bekijken. De mensenmassa durf ik niet aan. Bovendien zie je voor tv de mooiste beelden. Om al een beetje op te warmen en straks bij de tv een echt oranjegevoel te hebben heeft onze binnenkijker nu alvast het thema Oranje !
Kosten? € 7,00. Het kapje heb ik oranje geverfd met mijn favoriete verf van Annie Sloan. Een strikje om het vaasje en samen met een rood-wit-blauw lintje onder een stolpje.
Het boekje was zo'n vondst waar ik echt heel blij mee was. Zo één van het kaliber: Er niet naar op zoek zijn maar perfect voor mijn doel. Die kleuren van het kaft zijn prachtig. Vintage ten top, in sobere kleuren met een vleugje oranje.
Het sinaasappelboompje heeft overwinterd op het aanrecht. Het is hetzelfde boompje als die uit mijn eerste blog: 'Appeltjes van Oranje'. In juni vorig jaar is hij verhuisd naar de keuken. De sinaasappeltjes kleurden steeds meer oranje. Hij kreeg een plaat in het hoekje op het aanrecht. Onder het motto, we zien wel wat het wordt en hoe lang hij nog leeft. Het bleek een super plaatsje. Hij deed 't niet zo goed. Er waren al heel wat blaadjes en appeltjes van afgevallen. Maar op het aanrecht staand bleek hij een tekort aan water te hebben. Sinds hij op het aanrecht stond kreeg hij regelmatig een kopje water op z'n kluit en floreerde als nooit tevoren. Rond december dacht ik: nu ga ik m'n best doen om hem zeker nog tot april in leven te houden! Hij mag dit jaar rond Koningsdag, nú met mooie oranje appeltjes, weer sieren voor het raam.
Nog even weer dat binnenkijken.
Ik zal nog een bekentenis afleggen. Ik mag ook graag naar de ramen van anderen kijken. Dat is voor mij een soort sport. Of rare gewoonte. 't Is maar net hoe je het wilt noemen. Rijdend door Genemuiden let ik op diverse ramen. Ik ken mijn mede 'raamstylisten' heel goed. Voor sommige woningen zou je een ommetje maken want daar veranderd er regelmatig iets. Vooral voor degene met hetzelfde stijltje als ik. Spot ik een verandering? Dan heb ik prijs. Zijn de verhoudingen goed? Is het een leuk idee? Kan ik er iets mee? De bewoner is vast met het nieuwe resultaat in zijn of haar sas. En ik, die daar dan langsrijd, geniet daar net zoveel met mee.
Binnen kijken.
Oké mijn laatste bekentenis dan.
In de wintertijd mag ik 's avonds graag een wandelingetje te maken. Hier is men het niet gewend om de gordijnen te sluiten. Dus als 's avonds de lichten aan gaan krijg je een mooi inkijkje achter die ramen. Dan is het mogelijk om door die ramen naar binnen te kijken. En ik ben niet de enige. Op mijn rondjes kom ik vaak dezelfde mensen tegen. En hier langs huis lopen vaak dezelfde mensen. In het ene raam zie ik ze komen en kijken ze me aan. In het andere raam zie ik de hoofden pas weer omdraaien. Zou ik er een hekel aan hebben dan deed ik de gordijnen wel dicht. Ze kijken maar, mag het zelf ook graag doen. Het is een kunst om de juiste snelheid te ontwikkelen zodat er niet al te opzichtig naar binnen hoeft worden gekeken. Met mijn arm door die van manlief is het niet alleen heel knus lopen maar het kijken voor mij ook veel veiliger .....;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten